Bir dostumun kaleminden akan zehire, ANTİDOT. - Bu blog ölmedi! :D

Dünya'da hala iyi insanlar varmış dedirten insan, bana bu dünyanın kötü olduğunu düşündürten insanlardan daha kötüye dönüştüğünü gördüm.

Bu yazımda lise arkadaşım, eğlenceli adamdır dediğim arkadaşımın, eski sevgilisinin ardından kaleminden dökülen aforizmaları tek tek yorumluyorum. Çünkü bu arkadaşım kadar; siz de, ben de çok fazla eski sevgili sahibiyiz. 

İlk aforizma ile başlıyorum.

Eski sevgilinin ardından kurulan cümlelerin yıkıcılığını, damarlarında hissettiğin anı, kadar iyi biliyorum ki. Neden biliyor musun? Çünkü hep o yıkıcı öfkenin arasından çıkartırım genelde insanları. 

Bu aforizmanın en eksik yanını, arkadaşıma ve size şu şekilde anlatmak istiyorum. İnsan bir kişiden iyilik ve kötülük arayacak şekilde dolanmayı, sonlandıracak bir varlık değil. Çünkü kimsenin içinde iyilik ve kötülük kadar kalın çizgiler bulamıyorsunuz. Ne siz o uç iyilikle ve kötülükle karşılaşmaya hazırsınız, ne size bunu verecek insanlar normal olmayacaklar. 

Benim, senin ve bizim hayatlarımızda bize iyiliği teklif edende kötülüğü, kötülüğü teklif edende iyiliği bulmak bu yüzden de çok sürpriz değil. Senin sevdiğin de bizim sevdiklerimiz kadar kötüydü ve bunun kadar normal bir şey olmaması çok doğaldı.

Düşünüyorum da, hani diyordum ya; ''Benim hep yanımda oldun.'' diye. Sen benim yanımda olmadın. Olaylar olurken, sadece senle kötü olmadık. Olan biten bu. Ben hep yalnızdım. Sen benim ''yanımdayken de'' yalnızdım.

Sen kimle olursan ol. İster Alexis Texas, ister Miley Cyrus. Gece yatağında yorganın altına beraber girdiğin insanlar olacaksa bile zihnine girdiğinde yalnız olacaksın. Ne sana gelen kadın, ne bizim adam olup gittiklerimiz; bizim için ''yalnızlıktan uzakta bir mekan'' demek. Ona duyduğun kızgınlık veya kırgınlık, bu kadar da gerekli değil. Sen madem ki gitse de gitmese de yalnızdın, o halde hayatında hiçbir şeyin değişmeyecek olması çok normal. 

Kimsenin kimsesi yok bu dünyada.

Var, kafanın içindeki sen. Seni üstün kılan da, aşağı kılan da sensin. Sen, seninsin ve bunu iyi değerlendirdikçe, inan kimsenin kimsesi olmadığını düşünmek çok da mantıklı gelmeyecek.

Sürekli; ''Bir şeyler yapmam gerek.'' diyorum içimden ama yapmıyorum bir türlü. O yüzden şu cümleyle bitirmek istiyorum: ''Aksiyona Geç!''

Ben bazen insanların Joker gibi olmasını bekliyorum bu konuda. Bir şeyler düşünmek hakkında bile düşünmemek çok elzem. Elinizden akan zamanda koşmanız gereken yolları sürünürseniz. Hayatta, ''Bize imkan verilmedi.'' diyerek göbek salan birer bıyıklı yaşam formu olarak var olacaksınız. Gereği var mı bu kadar beklemenin? Olmamalı.

Zaman Çabuk geçiyor. Ayrılmamızın üstünden 2 ay geçti bile.

(Benim de bu yazıyı yazma sözümü vermemin üstünden bir ay geçdi :( )

Üniversiteye başlayalı 2 seneden fazla oldu. Hiç gidemeyeceğim liseye 6 yıl önce  başladım. Zaman akıp gidiyor. Büyük resme odaklanmam ve bakmam gerekiyor.

Büyük resim diye bir şey yok. Ben baktım. Kocaman bir evren var çok fazla yıldız falan var. Bir bok yok. Hayatında küçük ama önemli resimleri topla. Onlara bak, ilgilen ve kıymetini bil. Emin ol bu sana büyük resimden daha çok fayda sağlayacaktır. Büyük resimler küçük fırça darbeleri konulmadan birer hiçtir.